ROTTERDAM - Ahoy trilde gisteravond op zijn grondvesten. Paul de Leeuw vierde met Paul & Friends niet alleen zijn carrière, maar ook het leven zelf. Wat begon met een knipoog naar het verleden groeide uit tot een bruisende, ontroerende show waarin humor, melancholie en vriendschap samenvloeiden.

De Leeuw springlevend

Op het grote scherm verscheen Sonja Barend die in 1983 de jonge Paul aankondigde. Een historisch moment, en in Ahoy stond hij daar weer: energiek en ontroerend alsof hij nooit was weggeweest. De openingsklassieker Zing met mij mee naar de regenboog zette direct de toon. De zaal zong uit volle borst mee, de sfeer gonsde van herkenning. Daarna volgde een aanstekelijke mix van Malle Babbe en De Troubadour – een slimme keuze die het publiek meteen meesleepte.

De band van Cor Bakker speelde alsof de tijd had stilgestaan. "We zijn gemiddeld 63," grapte De Leeuw, "en dat voel je niet als je zingt." Inderdaad, de energie spatte van het podium.

Humor en vriendschap

Kees Groenteman, inmiddels 41, stapte op als eerste gast. Zijn duet Kon ik nog maar even bij je zijn zong hij begin jaren 90 in een hilarische aflevering van de Schreeuw van de Leeuw. Het werd nog leuker toen Gordon onverwacht aansloot. Ruth Jacott straalde met Blijf bij mij en Ik kan echt zonder jou – pure chemie tussen twee rasartiesten.

Jonge artiesten van deze tijd kregen eveneens ruimte. Claude zong een loepzuivere Une belle histoire en maakte indruk met zijn eigen songfestivallied. Yves Berendse liet Droomland herleven, alsof André Hazes even terugkeek vanuit de coulissen en vervolgens zong hij Terug in de Tijd, wat heel goed in deze feestelijke avond paste.

Herinnering en ontroering

Tussen het feestgedruis door klonken ook de bekende gevoelige nummers als De Steen. De Leeuw stond stil bij overleden bassist Charly Angenois en zanger Humphrey Campbell.

Een luchtige onderbreking volgde toen Sinterklaas op een fatbike door de zaal reed, de mijter raakt de Sint onderweg kwijt – typische Paul de Leeuw moment, onverwacht en chaotisch. Samen zongen ze Samen zijn, waarna een groot 'koor met mogelijkheden' het podium vulde met een rommelige, maar ontroerende Bohemian Rhapsody.

Slot met kippenvel

Simone Kleinsma zorgde in de finale voor pure vocale kracht. De Leeuw en zij vulden de zaal met twee knallende duetten. En toen viel de stilte. Op het scherm verscheen de foto van René Klijn – de man die met Mr. Blue ooit heel Nederland stil kreeg. Dit keer klonk het lied uit de mond van zijn zoon Toby, breekbaar en bloedmooi. Een ontroerend einde van een concert waar het precies klopte.